
domingo, 31 de octubre de 2010
domingo, 24 de octubre de 2010
A tu, que no hi ets.. ara

Sé de lo que soy capaz y, tu ausencia, no me impide seguir sintendo lo que siento. Es una locura resistirme a éste fracaso tan claro. Odio desear tu presencia contínua, despertar en un abrazo, cadencia de los dias y las horas en que hago ver que no te veo. Pero, gilipollas siempre lo he sido. És por eso que quiero que sepas que me siento perdido.
Me dejaste tirado al encontrarme. Nunca quise salir de la perrera, dónde me sentía tan en mi sitio. Dé dónde me sacaste. Porque coño lo hiciste? Abocado al sacrificio, parecieron no importarte mis pulgas. Se me atragantaron las palabaras, primero, los besos luego, en ése acto vanidoso de creer que te tengo. Diseñado para perderlo todo siempre, nunca recompensa recibir, mi permanente destino escrito. Si todo lo pierdo, nada he tenido.
Mi memoria recuerda como un incuestionable calendario atrasado, que ésto no va durar. Se acaban las pàginas por arrancar. Cada olor de tu trapo rojo te hace regresar. Me aterra la idea de otros brazos, de otros labios, de otros besos tuyos. Cada uno alarga mas y mas éstas raíces. Te odio. Sólo tu sabes regarlas. Te quiero. Riégame más. No te vayas.
No; vete. No vuelvas. Sé que no te merezco, aunque dáme un beso más antes de irte. Y un abrazo. Siempre he sido egoïsta, aunque te diga que pienses en ti, que te alejes de mí, hago todo lo que puedo para amordazarte en mi cama. Y me miento, y me digo que te quiero, que seré feliz si escoges otro destino. Uno mejor que el mío. Espera que me río.
No me llamarás, porque eres más fuerte, porque te ajustas a los pasos de la vida con la aseveración del aquí y ahora. Porque sabes que yo no te llamaré. Porqué sabes que aquí seguiré.
Te voy a perder y me estoy abriendo una herida que destila sortilegios. Algo me dice que en este silencio perpetuaré lo mejor de ti, y lo mejor de mi. Amarte fue vaciar la gasolina que llevo dentro para llorar un charco inflamable, y crear una estrella. Miento, un Sol. No sé ni lo que digo. Sigo perdido.
Hablo con mis paredes, les digo que no quiero tus fotografías, me basta lo que es suficiente. Sin embargo te pinto en día, y en noche. Creyéndome capacitado para crear algo artificial que me sacie, me desengañe, me acerque a la realidad de saber que todo lo que llevo entre vertebras y costillas no va a ser suficiente. Ja! me lo he creído, no te voy mentir.
Me siento con la dicha. Qué feliz estoy! pero no te tengo. Aquí sentado, y tu en sus brazos.
Sigo perdido. Ésto es nuevo para mi, aunque a veces consiga mirarte sin pestañear. Es una farsa. Te quiero solo para mi y no sé ni por dónde empezar.
miércoles, 20 de octubre de 2010

miércoles, 13 de octubre de 2010
'La cosa mas Dulce'

Hay ocasiones en que las situaciones que vivimos nos desnudan sin importarles una mierda nuestro miedo escénico y nos exigen tomar decisiones para las que no siempre nos sentimos preparados.
Cuando te ves a ti mismo, en un presente cómodo, apoltronado, seguro, ágil quizás, incluso dominante, pero de pronto percibes que el futuro te prepara un cambio inevitable, se produce entonces un jodido choque de perspectivas en las que por mucho que nos acojone, tenemos que tomar una decisión.
¿Qué coño pasa cuando el presente cómodo, se enfrenta a un futuro incierto? ¿Qué sucede cuando en tu día a día eres feliz, pero de pronto te das cuenta de que un cambio se aproxima? ¿Qué ocurre si ése cambio lo ves venir con ganas de pegarle una patada a tu pasado, escupirle a tu presente.. y ofrecerte un mañana mejor?
Siempre me ha gustado pensar que hay miles de puertas por abrir. Siempre me he empeñado en abrir las equivocadas.
Pero.. ¿y si alguien abre la mia?
martes, 12 de octubre de 2010
'Y después.. ha llegado a su destino'

Tenim condensadors de Plutoni, claus dinamomètriques digitals, game boys, ganivets elèctrics, 'Iphones', Dymo's, Tamagotxis, Gaites electróniques Multitímbriques, anells vibradors.. i fins i tot 'navegadors'.
lunes, 13 de julio de 2009
Gos, estimat germà..

Si els Ulls són el reflexe de l'ànima, les persones no som les úniques que en tenim.
He vist bèsties amb la mirada mes profunda que el mes dócil dels humans.
He notat com un animal, sense estudis, ni carreres, ni carnet de conduïr o ni tant sols un miserable Facebook, hem miraba, sense haber-me ni tant sols agregat al messenger; per, mes tard, fer-me entendre que en general, no importa el que fem, ni els avanços que aconseguim.
Ells han aconseguit algo que mai aconseguirem naltros. Estimen, es fan estimar. I mai, mai, mai, ens tractaríen com una raça inferior.
Tot i que és el que som.
lunes, 6 de julio de 2009
Quan mires enrera
